अथैतद्दोषतया द्वयोः क्रियासाधनयोः क्रमभाविनोरेकार्थत्वे एकविषयत्वे
च स्वीक्रियमाणे द्वयं भिन्नं प्रमाणं फलं च व्यर्थं विशेषणज्ञानं प्रमाणं फलं चास्तु
विषयस्वरूपत्वादधिगमस्वभावाच्च । ततः परं तु विशेष्यज्ञानमधिगताधिगन्तृत्वाद
नुपयुक्तं । न चैकविषययोर्ज्ञानयोः क्रमभावितास्ति विषयस्य तज्जननशक्तस्य
क्रमेण स्वकार्यजननविरोधात् । (३१४)
सकृदुत्पत्ता
वेव विशेषणविशेष्यधियोः प्रमाणफलता भविष्यतीति चेत् ।42a
आह (।)
सकृद् भावे साध्यसाधनतायाः अभावः । कार्यकारणभावविशेषत्वेन तस्या
इ960ष्टत्वात् ।
नन्वेवमाकाराधिगमयोरेकज्ञानात्मत्वेपि प्रमाणफलताऽनुपपन्नेत्याह (।)
धियोऽशंयोराकाराधिगमलक्षणयोः साध्यसाधनसंस्थितिः क्रियाकरणव्य
वस्था । तद्व्यवस्थाश्रयत्वेनाकारवशेनाधिगतिविशेषव्यवस्थानात् । नास्त्यत्र
कार्यकारणात्मकः क्रियाकरणभावः किं तु
व्यवस्थाप्यव्यवस्थापकभावः । स च
तादात्म्येप्यविरुद्धः । (३१५)
अर्थसन्निकर्षोपि न प्रमाणमित्याह (।)
बाह्यं सर्व्वात्मना सर्व्वैराकारैरिन्द्रियादिभिः सम्बद्धमपि कैश्चिदेय धर्म्मैर्नील
त्वादिभिर्ग्गम्यते न त्पणुपुञ्जत्वादिभिः961 । स एष ग्रहणस्य निय962 मो न स्यात् ।
सम्ब963
न्धस्यापि गतिस्थितिहेतोरविशेषतः । (३१६)
-
प्रमाणादन्यफलवादिना ।
↩ -
विज्ञानमेव हि विषयप्रतिभासमुत्पद्यमानं ग्राह्यग्राहकभेदवदुपलक्ष्यते तेन
↩
बाह्योर्थोस्तीति नार्थाधिगतिरूपा काचित् क्रियास्ति, या प्रमाणफलत्वेन
व्यवस्थाप्यत इति वृत्तिः । प्राप्यकारीन्द्रियपक्षे सर्व्वात्मना विषयस्पर्शात् सर्व्वथा
वसायः स्यात् सारूप्ये तु यावन्मात्रेण प्रतिबिम्बस्तावतो ग्रहान्न दोषः । -
सन्निकर्षप्रमाणत्वे ।
↩ -
सन्निकर्षस्य ।
↩