अत्र मुखलक्षणे लोचनलक्षणे चैकस्मिन्नेव पद्मलक्षणं भ्रमरलक्षणं चापरमपि वस्तु प्रतीयमानसादृश्यमाशङ्क्यते सोऽयमप्येकविषय एव संशयः ॥
किमित्यादि । हे घनस्तनि कठिनकुचे, त्वां पश्यतो मम चित्तं दोलायते संशयारूढं भवति । तदेवाह—अन्तर्मध्ये भ्रान्तः कृतभ्रमणोऽलिर्भ्रमरो यत्र तत्किं पद्मम् । लोलमीक्षणं चक्षुर्यत्र तादृशं तव मुखं किमिति दोलायते दोलेवाचरति । क्यङ् क्यष् वा । दोलाचित्तयोरुभयकोटियोगित्वेन साम्यम् । अत्र सादृश्यं प्रतीयमानं प्रत्यक्षेण । सुगममितरत् ॥
अनेकवस्तुविषयो द्विधा शुद्धो मिश्रश्च । तयोः प्रतीयमानसादृश्यः शुद्धो यथा—
अत्र द्वयोः प्रतीयमानसादृश्ययोर्बालिकामुखचन्द्रयोरेकश्चन्द्र एव विशङ्कयत इति सोऽयमनेकविषयः शुद्धः संशयः ॥
वालीत्यादि । ‘बाली(ला) भुम्भुरभोली(?) स्खलितनिवसना ग्रहणकं श्रुत्वा विनिष्कान्ता निद्रया भेम्भली(जडा) । राहुरपि तस्या मुखं विलोकते पुनर्विलोकते गगने भ्रान्तो न खलु जानाति द्वयोश्चन्द्रः कः ॥’ इह बालिका भुम्भुरभोली अज्ञा ।