प्रामाण्यञ्च परोक्षार्थज्ञानं, न सर्व्वस्येष्यते । तत्साधनस्याभावात् । अनु
ष्ठा125नं कस्यचिन्नास्तीति कथन्तथाविधप्रमाणोपपत्तिरिति केचित् जै
मि नी याः
प्रचक्षते । (३१)
अत्राह ।
न खलु व्यसनितया प्रमाणमन्विष्यते प्रेक्षावद्भिरपि तु स्वर्ग्गापवर्गप्रधान
पुरुषार्थं प्रेप्सुभिः तद्विषयज्ञानवान् कश्चिदन्विष्यते तदुक्तस्योपायस्य प्रतिपत्तये
ऽनुष्ठानार्थं अज्ञोपदेशकरणे विप्रलम्भनशङ्किभिः विसम्वादं सम्भावयद्भिः ॥ (३२)
दुःखोपशमोपायोपदेष्टुर्ज्ञानं मृग्यते यतस्तस्मादनुष्ठेयगतं संसारदुःखप्रशमोपायं
ज्ञानमस्य प्रमाणपुरुषस्य विचार्यतां । अनुपयोगि कीटसंख्यापरिज्ञानन्तस्योपदेष्टु
र्नोऽस्माकं न क्वचित्पुरुषार्थे उपयुज्यते इति न तद्विचार्यमिति प्रतिज्ञा प्रत्युपका
राद्यपेक्षासमं सर्वसत्वेषु। तस्माद्यदेवं प्रेक्षावतामनुष्ठेयन्तद्विषयमुपदेष्टुं ज्ञानमुपयुक्तं
नान्यविषयं । (३३)
(२) हेयोपादेयवेदकत्वात् न तु सर्ववेदकत्वात्
तस्माद्धेयतत्त्वस्य दुःखसत्यस्य साभ्युपायस्य समुदय
सत्यान्वितस्योपादेय
तत्त्वस्य निरोधसत्यस्य साभ्युपायस्य मार्ग्गसत्यसहितस्य प्रमाणपरिशुद्धस्य यो
वेदकः स प्रमाणमिष्टो न तु सर्व्वस्य यस्य कस्यचिद्विवेदकः । न खलु सकलज्ञानादार्य
सत्यचतुष्टयदेशनाऽपि तु तज्ज्ञानत्वात् तदुपदेष्टृतयैव च प्रामाण्यमिष्यते (। ३४)
तदेवाह ॥
-
यत्साधनानुष्ठानात्प्रामाण्यं ।
↩