ये पुनर्वस्तुविषयाः शब्दास्तेषां प्रतिबिम्बकमात्रवाचकत्वसिद्धौ प्रमाणयन्नाह—
तन्मात्रेत्यादि ।
ये सङ्केतसव्यपेक्षास्तेऽर्थशून्याभिजल्पाहितवासनामात्रनिर्मितविकल्पप्रतिबिम्ब
कमात्रावद्योतकाः, यथा वन्ध्यापुत्रादिशब्दाः कल्पितार्थाभिधायिनः सङ्केतसव्यपे
क्षाश्च ससंशया विवादास्पदीभूता घटादयः शब्दा इति स्वभावहेतुः ॥ १२०५ ॥
एवं स्वपक्षं प्रसाध्य परपक्षनिषेधाय प्रमाणयन्नाह—परोपगतेत्यादि ।
भेदः—स्वलक्षणम्, आदिशब्देन जात्यादिपरिग्रहः । तस्मादिति । सङ्केतसा
पेक्षत्वात् । तद्वदेवेति । कल्पितार्थाभिधानवत् ॥ १२०६ ॥
द्वयोरपि हेत्वोरनैकान्तिकतां परिहरन्नाह—सङ्केतासम्भव इत्यादि ।
अशक्यसमयत्वादनन्यभाक्त्वाच्चेति पूर्वं स्वलक्षणादौ सङ्केतासम्भवस्य सङ्केतवै
फल्यस्य च प्रसाधितत्वात् । तत्—तस्मात् । हेत्वोर्द्वयोर्न सन्दिग्धविपक्षव्यतिरेकि
तेति ॥ १२०७ ॥
नन्वित्यादिना परः प्रथमे हेतावनैकान्तिकतामुद्भावयति ।
यथाहि स्वलक्षणादौ सङ्केतासम्भवो वैफल्यं च तथाऽपोहपक्षेऽपि समानम्,
ततश्चाकृतसमयत्वात्तन्मात्रद्योतकत्वमपि शब्दानां न युक्तमित्यनैकान्तिकता हेतोः ।
साफल्यं च कथमिति । सम्भवतीति शेषः । तस्येति । सङ्केतस्य । कथं पुनस्तत्र
सङ्केतासम्भव इत्याह—न द्वयोः स हि सिद्ध्यतीति । हिशब्दो हेतौ । यस्मा