अथ तैलाभ्यङ्गस्य तावन्मात्रमेव सामर्थ्यं एवं सति दीक्षायामपि समानं । तथा(ा)
यदि नाम दीक्षितस्य सतः प्राग् गुरोर्ल्लाघवं भवतु । न तावता पापापहारः । लाघवं
हि गौरवविरोध्युपलभ्यमानं गुरुत्वाभावमेव गमयति न पापाभावं । पापस्य गौरवा
भावात् । पापेनैवासौ गुरुरिति चेत् । कुत एतद्(ा)आगमादिति चेत्(ा)उक्तमत्र । अपि च ।
ननु भवत्पक्षेपितृष्णाच्छेदो यदि नाम नैरात्म्यभावनातः, मुक्तिस्तु कथमिति चिन्त्यमेव ।
तदपि न यथावत् । तथाहि ।
यतः ।
तृष्णावशादेव देशादिसंप्राप्तिरुपलभ्यते ।
ननु जन्मनः कर्म्मापि कारणं ततः कथं तन्मात्रभावः । तदप्यसत् । ते एव चेतने स्वयं
कर्म्म । यत्पूर्वकं चेतनालक्षणं । दानादिकर्म्मतत्संस्कारादन्त्ये जन्मान्तरभाविनी चेतने ।
मिथ्याज्ञानतद्भूततर्षसंचेतने । त एव साक्षात्कर्म्म तदनन्तरभावित्वात् जन्मनः । पूर्वकन्तु
तत्कारणत्वात् उपचारात्कर्म्म न साक्षात् स्वतः संपूर्ण्णजन्मकारणं(ा) दीक्षितस्यापि तदस्तीति
न मुक्तिः ।
अथापि स्यात् ।
दशविधं कुशलमकुशलमपि दशविधमेव न चेतनालक्षणं । तस्य च दीक्षादिना विधानेन
नाश इति । तदप्यसद्(ा) अर्थस्यासिद्धत्वात् । अपि च ।
बुद्धेरन्वयव्यतिरेकावनुविधीयमा(ना)नि करणानि चक्षुरादीनि तानि बुद्ध्या विधी
-
१ T. इदानीमेव
↩